ปู่เสือ ปู่เสือแสนเฮง หลวงปู่แสน วัดบ้านหนองจิก เนื้อทองลำอู่ อุดผงพุทธคุณ

พ่อแก่ หรือ ฤาษีถือเป็นบรมครูของศาสตร์หลายแขนง เช่น ด้านศิลปะการแสดง ด้านการแพทย์ เป็นต้น ถือเป็นผู้ทรงศีลที่มีวิชาแก่กล้า บำเพ็ญเพียร อยู่แต่ในป่า เต็มเปี่ยมด้วยความเมตตา คอยช่วยเหลือผู้คนที่ตกทุกข์ได้ยาก ซึ่งไม่ใช่ทุกคนที่เข้าป่าไปก็จะได้มีโอกาสพอเจอทุกคน ต้องเป็นผู้มีบุญบารมีมากพอเท่านั้น จึงจะได้มีโอกาสพบเจอ ดั่งที่เราเคยอ่านประวัติพบเจอว่ามีพระเกจิอาจารย์ดังหลายรูปที่ เดินธุดงค์เข้าป่าแล้ว ได้มีโอกาสพบเจอ พ่อแก่ หรือ ฤาษีเหล่านี้ บางครั้ง ได้มีโอกาส ลองวิชา หรือ แลกเปลี่ยนวิชากัน บางทีก็ได้ฝากตัวเป็นศิตย์และได้ร่ำเรียนวิชาล้ำลึก พิศดารต่างๆ จาก ฤาษีเหล่านี้ ซึ่งบำเพ็ญเพียรอยู่ในป่า แต่มีตบะวิชาแก่กล้ามากมาย จึงเป็นที่สิ่งที่น่าเชื่อได้ว่า ฤาษีเหล่านี้ มีตัวตนอยู่จริง หรือมาครั้งมาให้เห็นในนิมิตร เพื่อถ่ายทอดวิชาต่างๆ ให้พระเกจิอาจารย์ที่มีบุญบารมีสูง ในการสร้างวัตถุมงคล เพื่อช่วยเหลือ ลูกศิตย์ลูกหาที่มีปัญหาทุกข์ยากค่ะ ดังจะได้เห็นว่า พระเกจิอาจารย์หลายรูป จะนำเศียรฤาษีมาใช้ในการครอบครูในพิธีต่างๆ รวมทั้งพิธีบวงสรวงต่างๆ ก็มีการอันเชิญเศียรปู่ฤาษีด้วยเสมอ อีกทั้งในการทำพิธีปลุกเสก วัตถุมงคล ก็ต้องมีการอันเชิญ เศียรปู่ฤาษี เหมือนเป็นการบอกกล่าว อันเชิญให้ครูบาอาจารย์ ท่านมาร่วมพิธีด้วย

พระฤษีหน้าเสือ และพระฤษีหน้ากวาง ทั้งสองตนนี้ มีที่มาแห่งเดียวกัน ในครั้งอดีต สมัยที่ทั้งสองยังไม่ได้ครองเพศฤษีก็ได้เป็นเพื่อนร่วมสาบานกันและอยู่ในสำนักอาจารย์เดียวกัน คืออาศรมของพระฤาษีวสิษฐ์ เมื่อเวลาผ่านไปทั้งสองมีตะบะบารมีแก่กล้าขึ้น ก็ต่างพากันแยกย้ายกันออกจากอาศรมของอาจารย์ เพื่อแสวงหาที่สงัดและปฏิบัติฌาณบารมี ตามวิถีของฤษีต่อไป

ตามตำนานพระฤษีหน้าเสือและพระฤษีหน้ากวาง ได้ทดลองวิชากัน

พระฤษีกาลสิทธิ์อยู่ด้านทิศใต้ ส่วนพระฤษีปะตาภาหรืออีกนามหนึ่งคือพระฤษีปิตน อยู่ทางทิศใต้ ต่างคนก็ต่างปฏิบัติและนานๆครั้ง ก็จะไปมาหาสู่ เพื่อเยี่ยมเยือนกันและกัน แต่ก็มิได้บ่อยนัก หลังจากที่ได้เร่งปฏิบัติอย่างเต็มความเพียร พระฤษีทั้งสองก็บารมีมากขึ้น มีอิทธิฤทธิและอาคมข้มแข็ง สามารถแปลงกายเป็นอะไรก็ได้

อยู่มาวันหนึ่งพระฤษีกาลสิทธิ์หวนนึกถึงเพื่อนรัก คือ พระฤษีปะตาภา จึงเดินทางไปหายังอาศรม แต่อีกนัยหนึ่ง ก็หมายที่จะใคร่ลองวิชาที่ได้ผ่านการฝึกฝนมาอย่างช่ำชอง เมื่อพระฤษีทั้งสองได้พบปะกันก็นั่งคุยกันถึงเรื่องราวต่างๆ และแน่นอน ก็ไม่ลืมที่จะพูดคุยกันถึงวิชาอาคมของตนเอง ต่างคนก็ต่างโอ้อวดกันว่าวิชาของตนเองนั้นดีกว่าเด่นกว่า เมื่อเป็นเช่นนั้นทั้งสองตนจึงตกลงปลงใจว่าจะทำการทดลองวิชากัน

พระฤษีปะตาภา ได้ตักน้ำมาขันหนึ่งแล้วบริกรรมคาถา เพื่อเป็นน้ำมนต์เพื่อแก้อาคมให้เป็นเหมือนเดิมหลังจากที่ได้ทดลองวิชากัน จากนั้นก็นำขันน้ำมนต์ไปฝากไว้กับพระฤษีกาลสิทธิ์ ซึ่งฝ่ายพระฤษีกาลสิทธิ์ก็ได้ทำเช่นเดียวกัน โดยต่างฝ่ายก็ต่างไว้ใจซึ่งกันและกัน และแล้วพระฤษีกาลสิทธ์ ก็ใช้มนต์คาถาแปลงกายให้ส่วนหัวกลายเป็นหน้าเสือโคล่งเหลืองอร่าม สวยงามยิ่งนัก ฝ่ายพระฤษีปะตาภาก็ไม่น้อยหน้า แสดงอิทธิฤทธิ์กลายร่างจนส่วนหัวมีรูปเป็นหน้ากวางงามสง่าเช่นกัน แล้วต่างฝ่ายก็ต่างพอใจที่มีวิชาอาคมเสมอกัน

แล้วเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อมีฤษีอีกตนหนึ่งชื่อพระฤษีอุตริ  คอยซุ่มแอบดูความเป็นไปทั้งหมดอยู่ใกล้ๆ จากนั้นก็เดินเข้าไปและกล่าวยกย่องพระฤษีทั้งสองว่ามีความเก่งกล้าในด้านวิชาบารมี แล้วจึงจับกลุ่มนั่งคุยกันฉันท์มิตร ในระหว่างที่กำลังสนทนากันอยู่นั้น พระฤษีอุตริก็มีความคิดว่า พระฤษีกาลสิทธิ์นี้ มีหน้าเป็นเสือ ดูแล้วก็สวยและแปลกดีจึงอยากให้เป็นอย่างนี้ตลอดไป ส่วนพระฤษีปะตาภาก็เช่นกันมีหน้าเป็นกวาง ดูสง่างามดี ไม่เคยพบเคยเห็น ถ้าให้เป็นอยู่อย่างนี้ต่อไปก็คงจะดี พระฤษีอุตริจึงหลอกคุยกับพระฤษีทั้งสองจนเพลิดเพลินและลืมไปว่าจะต้องทำให้กลับร่างเดิม

เมื่อพระฤษีทั้งสองเผลอ ฝ่ายพระฤาษีอุตริก็ได้แอบเข้าไปแย่งชิงขันน้ำมนต์ทั้งสองขัน และสาดน้ำมนต์ออกจนหมด เมื่อพระฤษีปะตาภาและพระฤษีกาลสิทธิเห็นเข้าก็ไม่ทันกาลเสียแล้ว นั่นหมายความว่าพระฤษีทั้งสองจะกลับร่างเดิมไม่ได้อีกต่อไป ด้วยความโกรธอย่างถึงที่สุด พระฤษีทั้งสองจึงสำแดงฤทธิ์ ใช้วิชาอาคมสาป พระฤษีอุตริให้เป็น พระฤษีหน้าลิง ไปในกาลบัดนั้น ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา จึงมีหน้าตาของฤษีที่แปลกประหลาดเพิ่มขึ้นมาอีกสามตน ก็คือพระฤษีหน้าเสือ พระฤษีหน้ากวาง และพระฤษีหน้าลิง ต่อมาภายหลังพระฤษีทั้งสามตนก็ต่างอโหสิซึ่งกันและกัน ต่างฝ่ายก็ต่างมุ่งบำเพ็ญตนอยู่ในอาศรมของตนเองภายในป่าเดียวกัน