ล็อกเก็ตรุ่นแรก ด้านหลังปิดจีวรและเกศาของหลวงปู่ครับ

พระภาวนาวิศาลเถร (หลวงปู่บุญมี โชติปาโล) วัดสระประสานสุข บ้านนาเมือง ต.ไร่น้อย อ.เมือง
จ.อุบลราชธานี

พระภาวนาวิศาลเถร (หลวงปู่บุญมี โชติปาโล) นามเดิม บุญมี นามสกุล กุศลคุณ

เกิดเมื่อวันที่ 24 กุมภาพันธ์ พ.ซ.2452 ตรงกับวันพฤหัสบดี ขึ้น 15 ค่ำ เดือน 3 ปีระกา

ซึ่งตรงกับวันสำคัญทางพุทธศาสนาคือ วันมาฆบูชา ณ บ้านเลขที่ 136 หมู่ 2 ตำบลไร่น้อย อำเภอเมือง
จังหวัดอุบลราชธานี

โยมบิดาชื่อนายกุ โยมมารดาชื่อ นางเลื่อน กุศลคุณ
โยมมารดาได้พา หลวงพ่อบุญมี ไปฝากไว้กับ หลวงปู่สีทา ชยเสโน ทำให้ท่านได้มีโอกาสกราบนมัสการ
หลวงปู่เสาร์ กนฺสีโล และพระอาจารย์มั่น ภูริทตฺโต ซึ่งเป็นอาจารย์

ทั้งสองได้แวะเวียนมากราบนมัสการ หลวงปู่สีทา ชยเสโน
ซึ่งเป็นพระอุปัชฌาย์ใหญ่ฝ่ายวิปัสสนาเถระในสมัยนั้น

เมื่อสิ้น หลวงปู่สีทา ชยเสโน โยมมารดาได้พา หลวงพ่อบุญมี ไปบรรพชาเป็นสามเณรที่ วัดศรีทอง

และในระหว่างที่บรรพชาเป็นสามเณรนั้น พระอาจารย์มั่น ภูริทตฺโต ได้เมตตานำสามเณรบุญมี
ไปจำพรรษากับท่านที่จังหวัดสกลนคร

หลวงปู่บุญมี ตอนเป็นสามเณร เคยอยู่กับครูบาศรีวิชัย ที่เชียงใหม่ ด้วยนะครับ น้อยคนนักที่จะรู้เรื่องนี้ เมื่อตอนที่หลวงปู่ไปงานที่พระราชินีนิมนต์ที่เชียงใหม่ หลวงปู่ได้กลับไปที่วัดที่เคยอยู่(น่าจะเป็นพระธาตุดอยสุเทพ) ได้บอกกับลูกศิษย์และพระที่นั้นว่าเคยอยู่ แต่กุฎีต่างๆ เปลี่ยนแปลงไปหมดแล้ว
เมื่ออายุครบ 20 ปี หลวงพ่อบุญมี ได้อุปสมบทเป็นพระภิกษุ ณ พัทธสีมาวัดศรีทอง เมื่อวันศุกร์ขึ้น 15 ค่ำ
เดือน 6 ปี มะแม ซึ่งตรงกับวันที่ 15 พฤษภาคม 2474 ซึ่งตรงกับวันสำคัญทางพุทธศาสนา คือ วันวิสาขบูชา

โดยมีพระเดชพระคุณ พระศาสนดิลก (เสน ชยเสโน) เป็นพระอุปัชฌาย์ พระมหาสว่าง เป็นพระกรรมวาจาจารย์ และ
พระอาจารย์เพ็ง เป็นพระอนุศาสนาจารย์ ได้รับฉายาทางพระพุทธศาสนาว่า “โชติปาโล” อันมีความหมายว่า
“ผู้มีแสงสว่างในธรรม”

หลังจากอุปสมบท หลวงพ่อบุญมี ได้มีโอกาสกราบนมัสการ ท่านเจ้าคุณอุบาลีคุณูปมาจารย์ (จันทร์ สิริจนฺโท)
ซึ่งเป็นพระเถระผู้ใหญ่ผู้มีคุณูปการต่อกิจการคณะสงฆ์ภาคอีสาน

ซึ่งท่านได้เมตตาต่อหลวงพ่อบุญมี โดยอนุญาติให้ติตามท่านไปอยู่จำพรรษาที่ วัดบรมนิวาส และที่
วัดเขาพระงาม จังหวัดลพบุรีด้วย

ช่วงชีวิตสมณเพศของ หลวงพ่อบุญมี ท่านได้ออกจารึกธุดงค์ไปในสถานที่ต่าง ๆ
ครั้งหนึ่งท่นได้ออกจารึกไปพร้อมกับท่านอาจารย์ มหาสว่าง

ซึ่งเป็นพระอาจารย์ของท่าน โดยจารึกไปในประเทศพม่า ลาว เขมร เวียดนาม เลยไปถึงประเทศจีน

เมื่อกลับมาจากเมืองจีน หลวงพ่อบุญมี ท่านได้ช่วย พระอาจารย์สิงห์ สร้างวัดป่าสาละวัน อำเภอเมือง
จังหวัดนครราชสีมาอีกวัดหนึ่ง

นอกจากนี้ หลวงพ่อบุญมี ท่านยังได้มีศรัทธาร่วมสร้าง วัดอโศการาม จังหวัดสมุทรปราการ ร่วมกับหลวงพ่อลี
เพื่อเป็นศูนย์วิปัสสนากรรมฐาน แก่พุทธศาสนิกชน

และยังได้ร่วมกันกับ พระอาจารย์ดี ฉันโน สร้าง วัดภูเขาแก้ว อำเภอพิบูลมังสาหาร
จังหวัดอุบลราชธานีอีกวัดหนึ่งด้วย

ในปี พ.ศ.2480 หลวงพ่อบุญมี ได้กลับมาที่จังหวัดอุบลราชธานี ได้รับแต่ตั้งเป็น
เจ้าอาวาสวัดสระประสานสุข(บ้านนาเมือง)
ที่เป็นวัดบ้านเกิดของท่านจนมีความเจริญรุ่งเรืองเป็นที่เลื่อมใสศรัทธาแก่ประชาชน ชาวจังหวัดอุบลราชธานี
และจังหวัดใกล้เคียงทั่วไป

ทางวัดมีอาณาเขตติดต่อกับ เขตทหารอากาศ กองบิน 21
ข้าราชการทหารอากาศได้มีศรัทธามาร่วมอุปสมบทและจำพรรษาตลอดมา

หลวงพ่อบุญมี ได้รับสมณศักดิ์ พระครูไพโรจน์ รัตโนบล เป็นครั้งแรก ซึ่งสมณศักดิ์ พระครูรัตโนบล
นั้นเป็นของหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต ท่านได้รับเพียง 3 วัน จากนั้นได้มอบคืนให้ พระธรรมเจดีย์
(เจ้าคุณจูม) วัดโพธิ์สมภรณ์ จังหวัดอุดรธานี หลังจาก หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต
แล้วก็ไม่ปรากฏว่ามีพระสงฆ์องค์ใดได้รับแต่งตั้งในสมณศักดิ์นี้อีกเลย

จนกระทั่งปี พ.ศ.2524 สมเด็จพระสังฆราช วัดราชบพิตร
ได้รับสั่งกับหลวงพ่อว่าไม่มีใครเหมาะสมที่จะได้รับสมณศักดิ์ พระครูไพโรจน์รัตโนบล
นี้เท่ากับหลวงพ่อบุญมี อีกแล้ว

จึงได้มอบตำแหน่ง พระครูไพโรจน์รัตโนบล ให้กับหลวงพ่อซึ่งเป็นที่ หลวงพ่อบุญมี ได้รับจาก
สมเด็จพระสังฆราช โดยไม่รู้ตัวมาก่อน

จากนั้นได้เลื่อนมาจนถึงชั้นพิเศษ เมื่อวันที่ 5 ธันวาคม 2544 หลวงพ่อบุญมี
ได้รับแต่ตั้งในสมณศักดิ์ตำแหน่งที่ พระภาวนาวิศาลเถร

ปี พ.ศ. 2524 เป็น พระครูสัญญาบัตรเจ้าอาวาสวัดราษฎร์ ที่ พระครูไพโรจน์รัตโนบล

ปี พ.ศ. 2531 เป็น พระครูสัญญาบัตรเทียบเท่า ผู้ช่วยเจ้าอาวาสพระอารามหลวงชั้นพิเศษ

ปี พ.ศ. 2544 ได้รับแต่งตั้งสมณศักดิ์ เป็น พระภาวนาวิศาลเถร

หลวงปู่เป็นพระที่หาได้ยากยิ่งในแผ่นดิน เป็นองค์เดียวที่เช็ดตัว(ภายนอก) หลังจากพุทธาภิเษกในโบสถ์วัดบวร ฯ หลวงปู่ก็เดินเข้าไปและขออนุญาติ เพื่อต่ออายุพระสังฆราชองค์ปัจจุบัน

หลวงพ่อบุญมี ท่านได้ละสังขารโดยอาการสงบ ท่ามกลางความอาลัย ของศิษยานุศิษย์เมื่อวันศุกร์ที่ 4 มิถุนายน
พ.ศ.2547 เวลา 11.45 น.

ช่วงที่หลวงปู่จะมรณภาพ ท่านได้มรณภาพประมาณ 23.00 น. แพทย์ที่ดูแลยืนยัน แต่กลับฟื้นขึ้นมาตอนตี 3 ไม่ทราบว่าเพื่อให้พระองค์เจ้าโสมฯ เข้าเยี่ยมหรือไม่หลังจากเสด็จกลับ หลวงปู่ก็มรณภาพประมาณเที่ยงวัน