..."ข้าวเย็น"ในภาษาล้านนาหมายความว่า"ข้าวที่เหลือจากการรับประทาน"...ซึ่งชาวบ้านมักจะนำมาอุ่นเพื่อรับประทานต่อในวันรุ่งขึ้น...แต่สำหรับพระภิกษุแล้ว เมื่อฉันเสร็จก็เป็นอารหารของขโยม(เด็กวัด) หรือเป็นอาหารของสัตว์เลี้ยงภายในวัดต่อไป แต่ถ้ายังมีส่วนที่เหลือก็คงต้องทิ้งไปไม่ได้เก็บไว้อุ่นกินในวันรุ่งเหมือนชาวบ้าน...แต่ทว่าในส่วนของครูบาอินสม สุมโน แล้ว ท่านมองเห็นความลำบากของชาวนากว่าที่จะทำไร่ไถนาได้ข้าวมาแต่ละเม็ดนั้นยากเย็นแสนลำบาก ท่านเลยเก็บข้าวที่เหลือจากการฉันของท่าน สะสมไว้วันละน้อยๆ แล้วจึงนำมาทำ"พระผงข้าวเย็น"ให้ชาวบ้านได้บูชาคุ้มครองตนเอง เป็นการตอบแทนคุณข้าวคุณน้ำของชาวบ้าน...จนได้มีผู้ประสบเหตูการณ์อภินิหาร คลาดแคล้วปลอดภัยจากพระเครื่องรุ่นนี้ของท่านเรื่อยมา จนเป็นที่เล่าขานจากรุ่นสู่รุ่น มาจนถึงปัจจุบัน !!!