ตัวอย่าง ตะกรุด เสือสมิง อย่างธรรมดา อย่างบาง

ตัวอย่าง ตะกรุดเกาะเพ็ชร เสือสมิง

แล้วแบบของผมนี่...จะจัดเป็นแบบไหนคร๊าบบบ

พอมีข้อมูลมั้ยครับ..????

ขอบคุณคร๊าบบบ

เนื่องจากวัตถุมงคลของท่านครูบาสิริฯ มีมากมายหลายประเภท  หลายชนิด  แต่ละอย่างก็มีเอกลักษณ์เป็นศิลป์ที่สวยงามเฉพาะอย่าง  อย่างชัดเจน  แถมลูกศิษย์บางคน ก็อยากให้ของตนมีความแตกต่างไปจากของคนอื่น   ก็อาจจะขอความเมตตาจากท่านครูบาสิริฯให้จัดทำอันมีเอกลักษณ์เป็นพิเศษเป็นของตนต่างหากได้(ในความเห็นของผม เนื่องจากวัตถุมงคลบางอย่างเป็นการจัดทำโดยมือ  วัตุถุมงคงจึงไม่จำเป็นต้องเหมือนกัน  แต่ถึงอย่างไร โดยองค์รวม  และความเก่า ควรจะต้องเหมือนกันเป็นส่วนใหญ่)

ยิ่งมีมาก  ความสับสนก็มีมาก  เมื่อยังมีคนรุ่นเก่าที่ยังคงรู้อยู่บ้าง   เราก็ควรต้องรีบสอบถามเก็บไว้เพื่อให้ข้อมูลนั้นยังคงมีอยู่ต่อไม่สูญหายไป อย่างน่าเสียดาย

เนื่องจากการสอบถามนี้ เป็นการสอบถามทางวาจา  การส่งต่อทางคำพูด อาจคลาดเคลื่อนไปบ้าง  หวังว่าก็คงจะให้อภัยซึ่งกันและกัน   มีอะไรที่เรารู้  ก็แย้งได้  เพื่อให้ได้ข้อมูลได้ยุติอย่างถูกต้องในท้ายที่สุด

เมื่อข้อมูลไม่เป็นที่ยุติ หากคนรุ่นเก่าล้มหายตายจากไป  หนทางเพื่อให้ได้มาก็จะสูญสิ้นไปอย่างน่าเสียดายเป็นที่สุด

สวัสดีครับ ท่าน คนนิคมหละปูน

จากการสอบถาม ท่านก๋ง สารภี

ได้ความว่า โดยหลัก ตะกรุดเสือสมิง จะมีเทียนชัย ปิดหัวท้าย ทุกดอกนะครับ

บางดอกที่ไม่มี หากพิจารณาแล้ว ลักษณะ  ความเก่า  องค์รวม หากมีลักษณะที่คล้ายกัน  ดอกไหนที่ไม่มีเทียนปิดหัว ท้าย  ก็อาจจะเป็นเพราะได้หลุดหายไป ก็เป็นไปได้ เช่นกัน

(เป็นเชิงความเห็นนะครับ  แต่ที่แน่ๆ ของท่าน เป็นไปตามสภาพเดิมทุกประการ)

ส่วนดอกที่พอกครั่งอย่างบาง ยังมีปัญหา ว่าจะใช่ตะกรุดเสือสมิงหรือไม่ เพราะจากการสอบถามด้วยว่าจา  ท่านก๋ง สารภี ก็ว่ามีอยู่  แต่เผอิญดอกที่โพสท์(ชนิดบาง) นั้น ผมไม่ได้มาจากท่านก๋ง สารภี   แต่ได้มาจากแหล่งอื่น ซึ่งข้อมูลอาจจะคลาดเคลื่อนได้

ถึงอย่างไรก็ผมคงต้องนำไปคอนเฟิร์ม กับท่านก๋ง สารภีให้เป็นที่แน่ชัดเสียก่อน เพราะมีลักษณะที่แตกต่างไปอย่างชัดเจน   จึงขอติดค้างข้อมูลตรงนี้ไว้ก่อน  ไว้วันไหนได้มีโอกาสไปหา ท่านก๋ง สารภี จะนำติดไปด้วยเพื่อให้ท่านก๋ง สารภี พิจารณายืนยันอีกครั้งหนึ่ง

ด้วยรัก

ริมฝั่งวัง

เอาเรื่องเล่า เสือสมิง มาให้อ่านกัน  ไปเจอมา จากเวป Hunsa.com โดย Peebee

เสือเย็นแห่งวัดหมื่นสาร จังหวัดเชียงใหม่

     นานมาแล้ว ในสมัยที่ผู้ชายนิยมการหาความรู้ด้วยวิธีเรียนคาถาอาคมต่าง ๆ เช่น เรียนคาถาปราบผี เรียนคาถาเมตตามหานิยม เรียนคาถาอยู่ยงคงกระพัน เรียนคาถาล่องหนหายตัว เรียนคาถาแปลงกาย เป็นต้น ซึ่งการเรียนรู้นี้ แล้วแต่ใครจะชอบแบบไหนก็เรียนแบบนั้น หรือเรียนหลาย ๆ แบบก็ได้ การเรียนคาถาอาคมนี้ต้องควบคุมสติตนเองให้ได้ มิฉะนั้นจะเป็นผลร้ายกับตัวเอง ดังพระภิกษุชรารูปหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ ที่เรียนคาถาแปลงกายเป็นเสือเย็น  (เสือสมิง) แล้วควบคุมตนเองไม่ได้ ออกมาไล่กัดวัวควายของชาวบ้าน จึงถูกปราบด้วยคาถาอาคม ในที่สุดก็มรณภาพ

     นอกกำแพงเมืองเชียงใหม่ทางด้านทิศใต้ตรงป่าช้าประตูหายยามีวัดโบราณอยู่วัดหนึ่ง ไม่มีพระภิกษุจำพรรษาอยู่เลยสักรูปเดียว จึงกลายเป็นวัดร้าง โบสถ์ วิหาร เจดีย์ กุฏิพระชำรุดทรุดโทรมเป็นซากปรักหักพังมีเถาวัลย์และไม้เลื้อยขึ้นปกคลุมหนาแน่น ทำให้บรรยากาศแลดูเงียบเหงาวังเวงยิ่งนัก ต่อมา มีพระภิกษุชรารูปหนึ่งมาจำพรรษาอยู่ที่วัดนี้ และออกบิณฑบาตในเวลาเช้าทุกวัน ชาวบ้านในหมู่บ้านต่างก็ไม่มีใครรู้ว่าพระภิกษุชรารูปนี้เป็นใครมาจากไหน แต่ก็ยังใส่บาตรเป็นประจำเพราะมีความศรัทธาในพระพุทธศาสนา

     วัดร้างแห่งนี้มักเป็นที่พักแรมของพ่อค้าเมืองเชียงใหม่ที่นำสินค้า เช่น ข้าวสาร เมี่ยง ใบพลู น้ำตาล เกลือ ไปขายในชนบทห่างไกลเป็นประจำเพราะอยู่นอกเมือง สะดวกที่จะให้วัวต่าง (ต่าง คือ ภาชนะสำหรับบรรทุกของ มีคานพาดไว้บนหลังสัตว์ให้ห้อยลงมาทั้ง 2 ข้าง) หยุดพัก

    วันหนึ่ง มีพ่อค้ามาหยุดพักที่วัดร้างนี้เหมือนเช่นเคย ในเวลาเย็น พ่อค้าให้ลูกจ้างปลดต่างบรรทุกสินค้าออกแล้วนำวัวมาผูกรวมกันไว้ที่หลัก กลางดึกคืนนั้นพ่อค้าได้ยินเสียงวัวตื่นตกใจเหมือนกำลังพบกับสัตว์ร้ายแล้วพากันเตลิดออกจากหลัก พ่อค้าและลูกจ้างช่วยกันจุดไต้ออกติดตามวัวทั้งคืน จนเวลาใกล้รุ่งก็พบวัวตายไป 2 ตัว

     “ เอ๊ะ! นั่นวัวของเราที่หายไปนี่ มานอนตายอยู่ตรงนี้เอง มีรอยเล็บและรอยขบกัดไปทั้งตัวเลย แล้วยังมีรอยเท้าสัตว์ด้วย เอ... ดูเหมือนจะเป็นรอยเท้าเสือนะ คุณพระช่วย! รอยเท้าเสือจริง ๆ ด้วย ดูจากรอยเท้าต้องเป็นเสือตัวใหญ่มากทีเดียว พวกเราอยู่วัดนี้ไม่ได้แล้ว เดี๋ยวเสือจะกัดเอา... พวกเจ้าจงรีบไปเก็บของ เสร็จแล้วออกเดินทางทันที และบอกต่อ ๆ กันไปด้วย จะได้ไม่ต้องมีใครมาหยุดพักแรมที่วัดนี้อีก”   หัวหน้าพ่อค้าสั่งลูกจ้าง

     ข่าวการปรากฏตัวของเสือแพร่สะพัดไปทั่ว ไม่มีพ่อค้าคนใดกล้าหยุดพักแรมที่วัดนี้เลย ชาวบ้านในละแวกนั้นต่างหวาดกลัวจนไม่กล้าไปไหนในยามค่ำคืน โดยเฉพาะในวันข้างขึ้นหรือแรม 15 ค่ำ เสือร้ายจะปรากฏกายไล่กัดกินวัวของชาวบ้านเป็นประจำ ชาวบ้านพยายามช่วยกันหาวิธีที่จะจัดการกับเสือร้าย ถึงขนาดรวบรวมข้าวสารให้มีน้ำหนักถึงหนึ่งหมื่น เพื่อเป็นรางวัลแก่ผู้ที่สามารถกำจัดเสือ แต่ก็ไม่มีผู้ใดรับอาสาและก็ไม่มีใครพบตัวมันด้วย

     อยู่มาวันหนึ่งพ่อค้ากลุ่มหนึ่งจำเป็นต้องแวะพักแรมที่วัดร้างแห่งนี้ เพราะวัวต่างหลายตัวได้รับบาดเจ็บเดินต่อไปไม่ไหว ขณะที่พวกพ่อค้ากำลังหาอาหารเย็นอยู่นั้น พระภิกษุชราได้เข้ามาพูดคุยเรื่องเสือเย็นที่กำลังออกอาละวาด ทำความเดือดร้อนให้ชาวบ้านในละแวกนั้น ซึ่งพวกพ่อค้าก็กลัวเสือเย็นเหมือนกัน แต่จำเป็นต้องพักเพราะสงสารวัวที่บาดเจ็บ

     คืนนั้นเป็นคืนข้างแรม 15 ค่ำ ท้องฟ้ามืดสนิท หัวหน้าพ่อค้าสั่งให้ลูกน้องช่วยกันจุดฟืนให้สว่างไว้มาก ๆ เพื่อป้องกันอันตรายยามค่ำคืนและให้นำวัวมาผูกรวมกันไว้ที่หลัก แล้วสั่งให้ลูกจ้างอยู่เวรยาม คอยเติมฟืนตลอดทั้งคืน พร้อมกันนี้ก็ให้สั่นพางราง  (พาง คือ แผ่นโลหะสำหรับตีบอกเสียง) เป็นจังหวะเพื่อให้วัวอบอุ่นใจไม่ตื่นตระหนกง่าย ๆ

     กลางดึกคืนนั้น ขณะที่หัวหน้าพ่อค้ากำลังเดินตรวจตราดูความเรียบร้อยของฝูงวัว และกำชับลูกจ้างให้คอยเติมฟืนอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงของพระภิกษุชราถามเรื่องการนอนของพวกตน จึงนึกสังหรณ์ใจว่าพระภิกษุรูปนี้อาจเป็นเสือเย็น หัวหน้าพ่อค้ารีบตอบกลับไป จากนั้นเขาก็นำตอกมาสานเป็นควายธนูตัวเล็ก ๆ 4 ตัว แต่สานยังไม่เสร็จเสียงของพระภิกษุชราก็ถามขึ้นอีกว่า

     “ยังไม่นอนอีกหรือ ดึกแล้วนะ”

     “ยังไม่นอนขอรับ อีกประเดี๋ยวผมถึงจะนอนขอรับ” หัวหน้าพ่อค้าตอบ

     เมื่อเขาสานเสร็จแล้ว หัวหน้าพ่อค้าก็นำควายไม้ไผ่ทั้ง 4 ตัวมาวางไว้ตรงหน้าพร้อมกับเครื่องบูชาแม่พระธรณี อันประกอบด้วย หมาก พลูนั่งบริกรรมคาถาหัวใจควายธนูแล้วเป่าลงไปที่ควายไม้ไผ่นั้น 3 ครั้ง เสร็จแล้วนำควายไปวางรอบประจำทิศเหนือ ใต้ ตะวันออก และตะวันตก ทิศละ 1 ตัว เวลานั้นเป็นเวลาดึกสงัด กองไฟที่ก่อไว้เริ่มมอดลงจนเหลือแต่เถ้าถ่านแดง ๆ ทำให้บริเวณที่พักของพ่อค้ามืดมองเห็นแต่เพียงราง ๆ ผู้คนในกองคาราวานหลับหมด ยกเว้นหัวหน้าพ่อค้าที่ยังนั่งบริกรรมคาถาอยู่เพียงคนเดียว เวลาไม่นาน เขาก็มองเห็นร่างร่างหนึ่งค่อย ๆ ก้าวช้า ๆ เข้ามาใน บริเวณที่พัก หัวหน้าเขม้นตามอง จึงเห็นว่าร่างนั้นคือ เสือโคร่งขนาดใหญ่กำลังย่างเท้าช้า ๆ เข้าหาฝูงวัวต่างที่กำลังตื่นตระหนก เขาบริกรรมคาถาหัวใจควายธนูเป็นครั้งสุดท้าย แล้วลุกขึ้นตบมือร้องว่า

     “เอา...ลูก เอา ๆ ๆ”

     ทันใดนั้น ควายไม้ไผ่ทั้ง 4 ตัวก็กลายเป็นควายธนูตัวใหญ่ เขาโง้งยาววิ่งกระโจนเข้าหาเสือโคร่งทันที เสือไล่ตะปบกัดควายธนู ควายก็ไล่ขวิดเสือ ต่างฝ่ายต่างต่อสู้กันอย่างไม่ลดละ ในที่สุด เสือโคร่งสู้ควายทั้ง 4 ตัวไม่ได้ก็วิ่งหนีหายไปในความมืด ฝูงวัวต่างปลอดภัยทุกตัว เช้ามืดหัวหน้าพ่อค้าพาลูกจ้างเดินสำรวจรอบ ๆ ที่พัก ก็พบร่องรอยการต่อสู้ของเสือและควายธนู

     “ดูซิ พวกเรา นี่รอยเท้าเสือกับควายต่อสู้กัน เอ๊ะ ! มีรอยเลือดหยดเป็นทางไปทางนั้นด้วย สงสัยว่าเสือคงจะได้รับบาดเจ็บไปไม่น้อยเสียดาย... ไม่มีเวลาตามไปดู เพราะเราต้องรีบไปเสียด้วย เอ้า ! พวกเราไปช่วยกันเก็บของเถอะ เรียบร้อยแล้วออกเดินทางทันที” หัวหน้าพ่อค้าพูดกับลูกน้อง

     วันนั้น พระภิกษุชราไม่ออกบิณฑบาตเหมือนทุกวัน ชาวบ้านรออยู่จนสายก็ไม่เห็นจึงพากันไปดูที่กุฏิ พบรอยเลือดหยดเป็นทางเข้าไป จึงรีบเข้าไปดูก็เห็นภาพพระภิกษุชรานอนสิ้นใจ ร่างกายเต็มไปด้วยรอยแผลเหมือนถูกควายขวิด ชาวบ้านจึงพากันลงความเห็นว่า พระภิกษุชราคือเสือเย็นนั้นเอง คงเป็นเพราะท่านเรียนวิชาเสือสมิงหรือเสือเย็น แล้วควบคุมตนเองไม่ได้ต้องกลายร่างเป็นเสือออกอาละวาดทุกวันขึ้น 15 ค่ำ หรือแรม 15 ค่ำ อยู่เป็นประจำ จนต้องมรณภาพในสภาพเช่นนี้

     ต่อมา ชาวบ้านช่วยกันบูรณปฏิสังขรณ์วัดร้างขึ้นใหม่ พร้อมกับนิมนต์พระมาจำพรรษาแล้วตั้งชื่อวัดนี้ว่า “วัดหมื่นสาร”

อันหมายถึงข้าวสารน้ำหนักหนึ่งหมื่น ที่ตั้งขึ้นเพื่อเป็นรางวัลใจการปราบเสือเย็น ปัจจุบันวัดนี้อยู่ที่จังหวัดเชียงใหม่