ความเห็นผม น่าจะคล้ายกับพี่ซ้งบึงกาฬนี่หล่ะครับ
ตั้งแต่เด็ก ยี่สิบกว่าปีก่อน เวลาอยู่ที่บ้าน ตอนที่ยังไม่ได้สนใจพระอย่างจริงจัง หลายๆเดือนจะมีโอกาสได้เห็น ชาวบ้านขุดพระแก้ว พระหินได้โดยบังเอิญ แล้วเอามาขาย
ส่วนตัวแล้ว ยอมรับครับว่าพระกรุฮอดมีจริง แต่ก็มีจำนวนไม่ได้มากมายอะไร ถ้าเปรียบเทียบว่าขึ้นจากกรุฮอดจริงไม่รู้ว่าจะมีมากเหมือนกับกับจำนวนสร้าง เหรียญหลวงปู่แหวน ทอ1 ที่ใครก็บอกว่าหายากหรือเปล่า
มาถึงยุคสิบปีย้อนหลัง กลับมีให้เห็นเยอะ นี่นับเฉพาะที่เล่นแบบพระแท้นะครับ(ไม่ใช่เก๊ห่วยที่เห็นกันอยู่ทั่วไป) หน้าตัก ครึ่งนิ้ว หนึ่งนิ้ว สองนิ้ว สามนิ้ว สี่นิ้ว มีปางต่างๆเยอะ
เห็นอย่างนี้แล้ว จึงมีความจำเป็นต้องฉุกคิดขึ้นมาบ้างว่า ทำไมเยอะจัง ทุกวันนี้ถ้าเอาทุกองค์ทั้งแท้และเก๊มารวมกัน ที่อยู่ในรังต่างๆ ในเมืองหลวงอีกจำนวนไม่น้อย ลองเอามารวมกันดูไม่รู้จะมีเยอะขนาดไหน
ส่วนตัวแล้ว ไม่ใช่ว่าไม่อยากสนับสนุนให้เล่น ผมเองก็ยังพอมีเล่นอยู่บ้าง (ส่วนใหญ่ผมเล่นหินแกะมากกว่า) ที่สำคัญต้องเน้นที่ดูแล้วเชื่อมั่น และจบ ปราศจากข้อสงสัยน่าจะดีที่สุด เพราะขนาดเราเองที่ซื้อยังสงสัย แล้วลูกค้าเราเขาจะไม่สงสัยได้ย่างไร
ส่วนการจะสังคยนา เชื่อว่าทำได้ "แต่"คงต้องสละเลือดเนื้อกันอีกยกใหญ่ๆ เลยทีเดียว เพราะมีเงินที่ทุ่มไปเพื่อจ่ายเพื่อเช่าพระกรุนี้ เชื่อว่าน่าจะเป็นหลักหลายสิบล้านบาท ตรงนี้แหละที่ทำให้สังคยนาได้ยาก เพราะเมื่อทำแล้ว ผู้ขายหลายท่านที่ส่งพระเก๊เข้ารังไปแล้ว ล้วนต้องเจ็บด้วยกันทุกคน แล้วต้องถามว่าใครจะยอมหล่ะครับ เซียนเล็กอาจไม่เท่าไหร่ เพราะจำนวนเงินที่ต้องจ่ายคืนไม่มาก แต่เซียนใหญ่นี่สิครับ หาเงินมาคืนคนละกี่ล้านดีหล่ะครับ
สรุปแล้วจึงไม่มีใครยอมเจ็บ
ต่อมาเรื่องนโยบายเวป ที่ถูกกำหนดโดยเจ้าของเวปเอง ซึ่งมีจุดยืนอยู่อย่างที่ตัวadminเองได้ชี้แจงไป จึงเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ที่ผู้อาศัยต้องปฏิบัติ มีบ้างที่สมาชิกอาจไม่พอใจในบางกรณี ไม่เหนือบ่ากว่าแรงก็ต้องยอมรับกติกา หรือแม้แต่ต้องทนเอาก็ต้องทำ เพื่อให้สามารถดำเนินต่อไปได้หล่ะครับ
ฝากคำถามไว้หน่อยนะครับ ข้อนี้ผมไม่รู้จริงๆ สมาคมเขารับออกใบเซอร์พระแก้วหรือเปล่า อยากรู้ครับ เพราะผมไม่เคยมีโอกาสได้ไปงานเซอร์สักที
[
